Specjalistka zajmująca się terapią traum mówi, jakich zachowań powinni unikać rodzice

Błagam rodziców, żeby przestali się tak zachowywać:

Krzyczenie na dzieci od razu po wejściu z pracy do domu

Nieodzywanie się do nikogo, kiedy jesteście źli

Budzenie dzieci z agresją i głośnymi dźwiękami

Traktowanie rodzeństwa tak różnie, że wyłania się wyraźny faworyt (szczególnie dotyczy to synów)

Kiedy dzieci dzielą się z tobą, że są nieszczęśliwe, odpowiadanie „To pewnie oznacza, że jestem najgorszą matką świata”

Nieprzepraszanie – bo jesteś rodzicem, więc nie musisz

Oczekiwanie, że wszyscy domownicy będą chodzili na paluszkach, bo ty masz zły nastrój

Traktowanie ich niesprawiedliwie, „bo świat jest niesprawiedliwy”

Wiara, że powinny być ci wdzięczne tylko dlatego, że je karmisz i dajesz miejsce do spania

Argumentowanie, że „ktoś je musi tego nauczyć” czy „muszą się tego nauczyć” dla wytłumaczenia swojego gniewu i znęcania się

Używanie drugiego rodzica jako broni przeciw dziecku – „zachowujesz się jak twoja matka”

Użycie wstydu do manipulacji dzieckiem, aby zachowywało się tak jak ty chcesz („Żaden chłopak cie nie zechce, jeśli...”)

Wydawanie tajemnic dziecka, żeby na rodzinnych spotkaniach razem z innymi się z nich śmiać

Oczekiwanie, że córka posprząta po wspólnym posiłku, gdy „mężczyźni mają mecz do obejrzenia”

Niechronienie dziecka przed drugim rodzicem, kiedy ten robi coś w oczywisty sposób złego i krzywdzącego

Robienie z siebie ofiary w celu wzbudzenia poczucia winy („Dałam ci wszystko, a ty taki mi odpłacasz”)

Łączenie sił z jednym dzieckiem, aby nabijać się z drugiego, a następnie deprecjonować jego ból, mówiąc „wyluzuj” czy „uspokój się”

Mówienie, że dziecko „dramatyzuje”, kiedy płacze czy naprawdę jest zdenerwowane

Przypominanie dziecku, że ważniejsze jest wasze zobowiązanie do drugiego rodzica, więc „nigdy nie weźmiesz strony dziecka”