Z bojownikiem przez Karaiby: Gwadelupa

#1. Wstęp

Podobnie jak w zeszłym roku w Tajlandii, wyprawa odbyła się w lutym tego roku. Dla odmiany więcej było pływania niż zwiedzania, co nie oznacza, że niczego nie zobaczyliśmy. 19-dniowy plan zakładał spędzenie 4 dni na Gwadelupie, następnie niemal jednym halsem przedostanie się na Brytyjskie Wyspy Dziewicze z postojem po drodze na San Escobar oraz w drodze powrotnej zwiedzenie pozostałych wysp nawietrznych na Małych Antylach.


Ze względu na odległości do pokonania wiązało się to z częstym nocnym pływaniem. Na szczęście Neptun trzymał naszą stronę. No ale po kolei...

#2. Gwadelupa

Zwana także wyspą motylem ze względu na swój kształt, swoją nazwę zawdzięcza Krzyśkowy Kolumbowi, który przycumował do niej w 1493 roku podczas swojej podróży do nowego świata. Gwadelupa wielokrotnie zmieniała swojego właściciela, głównie między Francją a Wielką Brytanią, a w latach 1813-14 była nawet w rękach Szwecji. W ręce Francji powróciła w 1946 roku, stając się ich departamentem zamorskim.


Jest największym terytorium wysp nawietrznych Małych Antyli i jednocześnie najdalej wysuniętym terytorium Unii Europejskiej; w jej skład wchodzi 5 wysp. W części głównej znajdują się wyspy Grande-Terre i Basse-Terre połączone ze sobą dwoma mostami oraz pomniejsze: Marie-Galante, La Desirade oraz Les Saintes. Plus jest taki, że obowiązują tam europejskie stawki roamingowe, minus taki, że jak tylko wpłyniemy na wody brytyjskie, to czar pryska i ceny zwalają z nóg tak samo, jak karaibski rum.

Pomimo swojej skromnej powierzchni 1628km ² posiada dość spore zaludnienie, przeszło 400 tys. mieszkańców, co daje jakieś ponad 248 człowieka na km². I niestety, pierwsza rzecz, która z tego powodu tam rzuca się w oczy, to wszechobecne korki...


...które obecne są w przeważającej części wysp i o każdej porze. Jeżeli do tego dołożymy jeszcze lokalne festyny i zamykane na ten okres ulice, to czasem trzeba objechać wyspę, aby dotrzeć do domu. Sprawia to wrażenie, że będąc gdzieś w centralnej jej części zapominamy o tym, że w ogóle jesteśmy na wczasach.

Poza tym życie w miastach czy poza nimi w niczym nie różni się od otaczającego nas na co dzień.





Z racji otoczenia z jednej strony Oceanem Atlantyckim, z drugiej Morzem Karaibskim, temperatury nie dają się tak we znaki, jak np. w Tajlandii, ale już burze tropikalne czy huragany już niestety tak. Daleko nie szukając, to w październiku zeszłego roku gościł tam Huragan Matthew. Wprawdzie nie wyrządził tam mocnych szkód, jak np. na Florydzie czy Haiti, ale skutki były widoczne jeszcze na kilka miesięcy po jego wizycie. Druga sprawa to okoliczny aktywny wulkan, ale o nim w dalszej części.

#3. Park Narodowy Gwadelupy

Jedyny park położony jest na wyspie Basse-Terre i zajmuje sporą jej część, bo aż 173km². Park powstał 20 lutego 1989 roku w celu ochrony pewnych ważnych obszarów, zwłaszcza endemicznych dla regionu francuskich terytoriów zamorskich. W 1992 roku obszary w samym sercu parku zostały sklasyfikowane przez UNESCO jako "serce Światowego Rezerwatu Biosfery archipelagu Gwadelupy".

Teren obejmuje ponad 17 000 hektarów lasów deszczowych...



...gdzie np. przemierzając go od strony północnej, mamy możliwość zamoczyć się w pobliskim wodospadzie.


Ewentualnie napaść nas mogą deszcze konwekcyjne, które równie szybko pojawiają się, co znikają.


Strona południowa natomiast powinna zainteresować amatorów górskiej wspinaczki. Tam dla odmiany mamy możliwość wejść na najwyższy szczyt Gwadelupy La Decouverte w pobliżu krateru aktywnego wulkanu na Gwadelupie i zaczerpnąć świeżego siarkowodoru.


Ot, mała odmiana od wrocławskiego smogu serwowanego przez miasto w tym samym czasie. Ale zanim wdrapiemy się na górę, po drodze możemy podziwiać urok okolicznego lasu deszczowego.




Ciekawiej robi się w połowie drogi, kiedy do gry dołączają chmury, wiatry i siarkowodór z krateru La Soufrière.



Towarzysząca na tej wysokości wilgoć jest tak duża, że w pewnym momencie zrezygnowałem z robienia zdjęć z obawy przed podzieleniem losu aparatu z wizyty w Parku Narodowego Erawan w Tajlandii.
O ile na dole rozpieszczał nas upalny tropikalny klimat, to na górze nie można było powiedzieć tego samego i temperatura potrafiła dać się we znaki. Z tego też powodu ostatecznie nie udało nam się dotrzeć do samego krateru.


W razie co dla zziębniętego końca pleców czeka na dole "basen" podgrzewany przez okoliczny wulkan z wodą o temperaturze powyżej 30 ^oC.

#4. Plaże Gwadelupy

Ogólnie plaż na Gwadelupie jest bardzo dużo. Stopę postawiliśmy raptem na trzech, ale za to mocno różniących się od siebie, więc może to być wyznacznik, czego spodziewać się pozostałych.


Nie ma wielkiego znaczenia, gdzie zorganizujemy sobie nocleg, ponieważ pomimo krótkich dystansów dojazd i tak utrudnią korki. No, chyba że naszym nastawieniem jest grzanie pleców i robienie się na mahoń, to pozostaje szukać szczęścia w nadmorskich kurortach.

Plaża de Clugny

Znajduje się w północnej części Basse-Terre i jest bardzo spokojną plażą, przez co nie musimy zabierać ze sobą parawanu.


Ba, późnym popołudniem byliśmy jedynymi osobnikami na niej. Gdyby jednak kogoś taki spokój i odosobnienie raził, to może spróbować szczęścia kilka kilometrów na zachód na plaży dla naturystów. Spotkanie tam... a może pomińmy dalszą dyskusję.

Plaża św. Anny

Jeżeli szukamy bardziej rajskiej plaży, to warto wybrać się na południe wyspy Grande-Terre na plażę św. Anny.


Tutaj już takiego luzu nie mamy za sprawą okolicznych domów wczasowych, za to dla fanów kitesurfingu i innych sportów wodnych będzie świetnym miejscem. Trzeba także liczyć się z utrudnieniami w dojeździe, nie wspominając już o miejscu parkingowym.


Poza tym towarzyszą nam inni bywalcy...


...w szczególności iguany, których gania tam na potęgę.


Podobno potrafią zdrowo pacnąć ogonem po łapkach zbyt mocno dociekliwych turystów.


Plaża de Malendure

Na środku zachodniego wybrzeża Basse-Terre znajduje się natomiast plaża de Malendure.


Może ciasno nie jest, ale na pewno atrakcją jest lokalna "orkiestra dęta".


Hałasu potrafi narobić nie tylko na plaży, ale także w okolicznych lokalach, ulicach czy na skrzyżowaniach.

https://www.youtube.com/watch?v=d-LvgmSVJYk

A jak już o lokalach mowa, to polecam zajrzeć do przyplażowej pizzerii, i wcale nie w celu zjedzenia pizzy. Otóż za 2,5 euro serwują tam drinka z rumem, gdzie już po jednym człowiek czuje, że żyje, a kolejne potrafią zrównać z okoliczną plażą. Otóż drink serwowany jest w lampce wina do 2/3 wypełnionej rumem, posłodzony cukrem trzcinowym i przyozdobiony limonką.


Polecam!

#5. Rezerwat Cousteau

Będąc już na Plaży de Malendure aż prosi się zawitać do znajdującego się przy wyspie Ilet Pigeon Rezerwatu Cousteau na zachód od wyspy Basse-Terre.


Rezerwat swoją nazwę zawdzięcza legendarnemu badaczowi oceanów, kapitanowi Jacques-Yves Cousteau. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów nurkowania i snorkingu.


Sam Cousteau uznał to miejsce jako jedno z 10 najpiękniejszych do nurkowania. I trudno się nie zgodzić. Wprawdzie rafy koralowe nie są może tak okazałe jak np. znajdujące się między wyspami Ko Rok Noi i Ko Rok Yai w Tajlandii...


...ale mimo wszystko tamtejszy podwodny świat potrafi zrobić wrażenie.


Dlatego aby w pełni nacieszyć oczy okolicznym krajobrazem, warto wybrać się z rana, najpóźniej przed południem. Potem ruch mocno wzrasta z racji pobliskiego kotwicowiska, amatorów snorkingu czy prowadzonych tam lekcji nurkowania.

#6. Jedzenie

Jeżeli ktoś nastawia się na wyszukane dania i bogactwo karaibskich smaków, to może się lekko zdziwić, niczym kot po zjedzeniu whiskasa o smaku czereśni. Prędzej karaibski rum zrówna z ziemią, niż znajdziemy coś egzotycznego. Być może i jest, ale przez 4 dni zjeżdżając wyspę wzdłuż i wszerz niczego specjalnego nie znaleźliśmy. Co najwyżej pół grilowanej kury w przydrożnej restauracji. Ewentualnie stek lub ryba zamiast kury z frytkami do wyboru, ale za to solidne fryty - z krojonych ziemniaków.


Można za to zaserwować sobie młodego kokosa prosto z przydrożnego drzewa.



Podobny zawód mogą przeżyć smakosze piwa. Lokalne nie zachwycają, w głównej mierze zdominowane są przez największe kompanie piwowarskie.
Za to amatorzy mocniejszych trunków poczują się jak w raju. Karaibski rum wprawdzie mocy spirytusu nie ma, ale jego skromne 59% potrafi wprowadzić człowieka w drugą prędkość kosmiczną.

#7. Wyspa Montserrat

Jakieś 47 mil na północny zachód od Gwadelupy znajduje się inna wulkaniczna wyspa, Montserrat. Podobnie jak w przypadku Gwadelupy, odkrył ją Krzysiek w tym samym (1493) roku. Jej także zdarzało się zmieniać właściciela pomiędzy Francją a Wielką Brytanią, by ostatecznie w 1783 roku pozostać w rękach brytyjskich, jednocześnie stając się ich terytorium zamorskim. Pomimo tego, że jest to teren Wielkiej Brytanii, to środkiem płatniczym nie jest tutaj funt, jak w przypadku euro na Gwadelupie, a dolar wschodniokaraibski.


Wyspę zaczęto kolonizować dość późno, bo dopiero w 1632 roku, prawdopodobnie za sprawą niewdzięcznych warunków. A jak na 102km ² powierzchni mamy całkiem pokaźne menu matki natury, zaczynając od huraganów, trzęsień ziemi i na erupcjach wulkanów kończąc. A tych mamy trzy grupy: Silver Hill (392 m n.p.m.) znajdujący się na północy, Centre Hills (747 m n.p.m.) znajdujący się w centrum oraz North Soufrière (915 m n.p.m.) i South Soufrière (763 m n.p.m.) na południu. Siarkowodór wydobywający się z nich wyczuwalny jest na 10 mil przed wyspą.


Ten ostatni zresztą dał się mocno we znaki w latach 1995-97, kiedy swoją aktywnością eksmitował z wyspy 2/3 ludności.



Przed erupcją wyspę zamieszkiwało ok. 13 tys. osób, po natomiast zostało niewiele ponad 4,8 tys., rozlokowane głównie w północno-zachodniej części wyspy. Głównie za sprawą wiejących przez większość roku z tamtego kierunku wiatrów, przez co wulkan nie daje się tak we znaki.


Zresztą zagrożenie wciąż istnieje, a zostawanie tam chociażby na kilka godzin skutkuje "środą popielcową".

Oczywiście to dopiero początek morskiej wyprawy, natomiast o tym, co było dalej i czyhających niespodziankach już niebawem, w drugiej części "Z bojownikiem przez Karaiby". Ahoj!

Mało? Zobacz też: Z bojownikiem przez Tajlandię